De kracht van ont-moeten

De trainingen die ik geef gaan over het signaleren en bespreekbaar maken van geweld en mishandeling (alle doelgroepen).

Taal speelt hierin een heel belangrijke rol. Taal van beleidsmakers naar de hulpverleners, taal van de hulpverleners naar cliënten/patiënten en taal van jou tot jou.

Hoe vaak zeg jij tegen jezelf: ‘Ik moet nog even dit, ik moet nog even dat..’?. Dit artikel gaat over een nieuwe kijk op ontwikkelen, ontmoeten, ontladen en ontvangen. Lees je mee?

Nieuw denkpatroon

Ik heb er een sport van gemaakt om de taal met betrekking tot dit onderwerp te analyseren en te kijken wat hier wel en niet werkt. En in het Ovora® model verwerk ik deze bevindingen om zo tot een nieuw denkpatroon te komen. Dit is één van de belangrijkste doelen van Ovora®. Want een nieuw denkpatroon zorgt ervoor dat je het anders kan doen.

Ont – wikkelen

Met ontwikkelen bedoel ik het uitpakken van het grootste cadeau
dat je iemand kan geven, namelijk jezelf.
De kaders (de Meldcode, protocollen en andere reglementen) zijn er om ons te helpen en te ondersteunen. Maar wat er de laatste jaren alleen is ontstaan, is dat de kaders ons gevoelsmatig een ‘moeten’ op leggen. Vanuit dit moeten zet je onvermijdelijk een stap af van jou. Van jouw gevoel, jouw inschatting en jouw intuïtie.

Met ont-wikkelen bedoel ik dat je de kaders van je af rolt en hetgeen daaronder zit, jij dus, als basis neemt. Terug naar jouw kern. Waarom doe je wat je doet? Waarom heb jij gekozen voor dit werk? Wat wil jij neerzetten in deze wereld?

Ont – moeten

Hierboven heb ik al een klein stukje verklapt over ont-moeten. Het ontmoeten, dus het niet meer ‘moeten’ van dingen, maar het ‘willen’ van dingen.  ‘Ik wíl het gesprek met betrokkenen aan gaan omdat ik mij zorgen maak over de ontwikkeling van dit kind. Want mijn doel in het leven is om elk kind veilig op te laten groeien in Nederland’. In plaats van ‘ik moet de Meldcode gebruiken en daarin moet ik ook stap 3 zetten wat inhoudt dat ik het gesprek met betrokkenen aan moet gaan’.

Als je ont-moet, dan pas ontmoet je degene die je tegenover je hebt.

Ont – laden

Geweld, mishandeling, misbruik, agressie, angst. Het is een beladen onderwerp. We horen nieuwsberichten waarin het gruwelijk is misgegaan en we wensen dat dat ons nooit zal overkomen. Dat is een mooie drijfveer. Alleen is hij wel op angst gebaseerd. En als angst regeert, verkramp je (zoals je ook kan lezen in in mijn artikel ‘nu gaan we het écht anders doen’).

Het ont-laden van dit onderwerp is een van de belangrijkste  
veranderingen van denkpatronen in mijn trainingen.
Door te weten dat geweld niet van de één op andere dag ontstaat en dat het vaak met onmacht te maken heeft maakt dat het onderwerp menselijker.

We weten allemaal hoe liefde en boosheid voelt, het zijn namelijk normale menselijke emoties. Alleen is de uiting ervan bij huiselijk geweld en kindermishandeling op een destructieve manier. Aan de hulpverlening om te laten zien dat het ook anders kan.

Ont – vangen

Eén van de belemmeringen die ik regelmatig hoor is: ‘Wat als ik er naast zit met mijn vermoeden?’ of ‘wat als betrokkenen ontkennen?’

Hieronder ligt bedekt dat je gelijk zou moeten krijgen over jouw vermoeden. ‘Ik moet kunnen aantonen of bewijzen dat er sprake is van geweld’. Die wil ik graag weerleggen, want ook hier zit weer een ont-moeten in, namelijk: ‘ik wil aan betrokkenen laten zien dat ik mij zorgen maak en dat zij hierbij ondersteund kunnen worden’. Want stel nou dat er geen geweld ‘aangetoond’ of ‘bewezen’ wordt, stopt jouw zorg dan? Waarschijnlijk niet, want je hebt nooit geweten of er wel of geen geweld was en toch had je een zorg.

We hoeven dus niet iemand te ‘vangen’ om in een hokje te plaatsen om de juiste ondersteuning te kunnen bieden. Als je hem zo bekijkt kan je dus áltijd iets doen.